กัญญารัตน์ พลาดิศัย ชีวิตบนชั้น 42 ที่เริ่มเต้นรำในวัย 40 กับคู่ชีวิตที่ห่างกัน 20 ปี

คุณเอ๋ – กัญญารัตน์ พลาดิศัย สาวสังคมคนดัง ซึ่งในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา คุณเอ๋สวมหมวกกันน็อกเป็นโฟร์แมนคุมงานก่อสร้าง สลับกับบางเวลาที่เธอแวบไปสวมเดรสพลิ้วไหวเต้นละตินชิงแชมป์ระดับชาติ จนวันนี้ที่เธอได้มาทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นเหรียญรางวัลหรือบ้านในฝัน จึงพร้อมเปิดประตูเป็นครั้งแรกให้ HELLO! มาเป็นแขกกลุ่มแรกที่ได้ชมบ้านสุดเนี้ยบหลังนี้ ซึ่งเธอลงมือสร้าง ตกแต่ง กระทั่ง เช็ดถูเองทั้งหมด

ชีวิตลงตัวในบ้านที่อยากอยู่

หลังจากคุณแม่สามีเสีย ประกอบกับลูกชายไปเรียนต่างประเทศ ครอบครัวที่เล็กลงเหลือเพียงสองคน คุณเอ๋และ คุณฉัตรชัยจึงเก็บกระเป๋าเตรียมย้ายเข้าบ้านใหม่ ซึ่งก็คือคอนโดมิเนียมริมถนนสุขุมวิท

“ตอนแรกซื้อห้องอื่นซึ่งติดตั้งทุกอย่างพร้อม แต่โบรกเกอร์บอกว่ามีอีกห้องหนึ่งที่วิวดีกว่า สูงกว่า มีเอาต์ดอร์ จากุซซี่ เพดานสูง ก็คือห้องนี้ซึ่งเราซื้อต่อมา เจ้าของเดิมเป็น ชาวออสเตรีย เขาเอาทุกอย่างในห้องออกหมดเพราะอยากออกแบบเอง เราทิ้งห้องเก่าเพื่อมาเอาห้องนี้โดยที่ไม่ได้ดูก่อนว่าเป็นห้องเปล่าที่ไม่มีอะไรจริงๆ บ้านนี้เลยเป็น my sweats and tears เราต้องสร้างผนัง ทำฝ้า ฝังแอร์ เหมือนสร้างบ้านใหม่ คุณสามียังบอกว่าช่วงทำบ้าน ภรรยาไม่เป็นแองเจิลเลย เราต้องดีลกับช่างปูน ช่างไม้ ช่างทำฝ้า เหมือนเราเป็นโฟร์แมนเอง แต่บ้านหลังนี้ทำให้เราอยากดูแลบ้าน แม้ไซส์จะเล็กลงเยอะแต่มันอบอุ่นและเป็นบ้านที่เป็น home จริงๆ ค่ะ”

บ้านหรือโรงแรมห้าดาว

คุณเอ๋บอกออกมาเองว่า “ตั้งใจให้บ้านเป็นเหมือนโรงแรมค่ะ” เธอจึงดูแลการสร้างและการตกแต่งด้วยตัวเองทุกมุม

“ตอนแรกคิดว่าโถงหน้าบ้านหรือฟัวเย่จะต้องหาอะไรมาติดแบบชิ้นเดียวแล้วต้องว้าว อยากได้เพนติ้งดีๆ ของศิลปินไทยเจ๋งๆ อย่างถวัลย์ ดัชนี แต่ข้างหลังคือพาวเดอร์รูม เราต้องให้เกียรติศิลปิน กลายเป็นว่าสูงสุดคืนสู่สามัญ สุดท้ายไปได้งานเปเปอร์มาร์เช่ หน้ากากงานคาร์นิวัลที่เวนิสมาติด”

“พาวเดอร์รูมคือห้องโปรดที่สุดในบ้าน มันสนุกๆ ขำๆ ดี ติดวอลล์เปเปอร์ลายธรรมชาติงานแฮนด์เพนต์จากโมทีฟและติดโคมไฟแบบกรงให้เข้ากัน พอมีกรงแล้วก็อยากมีนกก็เลยหานกปลอมที่ประดิษฐ์มาจากขนนกได้บรรยากาศเหมือนมีนกจริงๆ มาแต่งทั้งห้อง 10 กว่าตัว พอมีนกแล้วก็อยากให้มีเสียง ก็ไปเสิร์ชหาจนเจอกล่องเซ็นเซอร์”

“เอ๋ชอบคิ้วบัวสไตล์บ้านยุโรปแต่ไม่ชอบงานสำเร็จรูป เลยให้ช่างทำลวดลายเฉพาะที่บ้านนี้เท่านั้น ไม่ต้องเป็นลายพิศดาร แต่ขอให้ต่างจากที่อื่นแล้วจะไม่ขออะไรเลย เรายอมดรอปฝ้าเพดานให้ต่ำลงมาเพื่อให้บ้านมีเลเยอร์ เลยอยากใส่รายละเอียดเพิ่มเติมลงไปบนฝ้าเพดานเพราะบริเวณนี้เป็นห้องรับแขก”

สำหรับ walk-in closet ที่เจ้าตัวชื่นชอบหนักหนานั้น เธอบอกว่า “เอ๋มี 2 ห้องแยกประเภทของตามการใช้งาน คือห้องเก็บของที่ใช้ทุกวันกับห้องที่เก็บของที่นานๆ ครั้งใช้ ของทุกชิ้นเอาออกจากกล่องมาวางให้เห็น ทำให้ 5 ปีหลังเอ๋ไม่เคยซื้อของซ้ำเลย ชุดไหนคู่กันจะพับและเก็บเป็นคู่ เวลาใส่เราจะหาง่ายและทำให้เวลาซักทำความสะอาดพร้อมกันเป็นชุด สีชุดจะเหมือนเดิม ไม่มีชิ้นไหนซีดไปก่อนกัน”

ความรักต่างวัย

ความรักของคุณเอ๋และคุณชัคนั้นเป็นเรื่องราวโรแมนติกราวกับดูหนังคลาสสิกยุคซิกซ์ตี้ก็ไม่ปาน “วันที่ได้เจอกับคุณพี่ มันไม่ใช่สถานที่ที่จะไปเจอได้ เจอกันที่ดอนเมืองค่ะ เมื่อ 20 ปีก่อนยังไม่มีสุวรรณภูมิเลย คุณพี่ไปรับพี่สาว เราไปรับน้องแต่ว่าไปผิดวัน เอ๋ไปยืนที่ดอนเมืองจนจะเที่ยงคืน ทำไมน้องไม่มาสักที คุณพี่คงเห็นเรายืนรอนานแล้วเลยเข้ามาถามว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ ไม่พอยังพาพี่สาวเขามาแนะนำตัวอีก บอกว่าเที่ยวบินจากแอลเอมาถึงแล้ว ไม่ทราบคุณรอเที่ยวบินไหน แล้วก็ยืนรอด้วยกันสามคนอยู่เป็นนาน ก่อนกลับเขาให้นามบัตรบอกว่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยโทร.บอกได้นะครับ”

“ผ่านไปหลายเดือน เพื่อนคนหนึ่งของเอ๋อยากเข้าซิตี้แบงก์ เรานึกถึงเขา บอกเพื่อนว่ามีคนหนึ่งที่รู้จักทำงานที่นั่น แต่ไม่รู้ว่าเขาจะจำเราได้หรือเปล่า เอานามบัตรเขาไปแล้วบอกว่ามาจากเรา เพื่อนบอกว่า เอ๋ เธอต้องโทร.ไปแล้วละ กว่าจะลิงก์ถึงกันมันยากไป เราเลยต้องโทร.หาเขาค่ะ คำแรกที่เขารับสายคือ ‘ไม่ทราบว่าวันนั้นกลับกี่โมง’ ซึ่งเราเพิ่งรู้ทีหลังว่าเขาพูดกับเพื่อนว่าเสียดายมากที่ไม่ได้ขอเบอร์ผู้หญิงคนนี้และเขาเช็กอีเมลเราทุกวัน”

สุดท้ายเขาเป็นธุระช่วยแนะนำเรื่องงานให้เพื่อนเธอ และกล่าวชวนเหมือนไม่มีความคิดแอบแฝงว่า “เขาบอกว่าทำไมคุณกัญญารัตน์ไม่เขียนเรซูเม่ทิ้งไว้เสียเลย เขาเลยได้รู้ข้อมูลเราหมดค่ะ ชื่อ นามสกุล อายุ ที่อยู่ ที่ทำงาน” และหลังจากนั้น คุณชัคก็หมั่นส่งอีเมลหาคุณเอ๋ทุกวัน จนก่อตัวกลายเป็นความรัก แม้อายุจะห่างกันมากถึง 20 ปีก็ตาม และหลังจากแต่งงานกันไม่นาน ก็ได้น้อง ‘จัสติน’ เป็นโซ่ทองคล้องใจ

นักเต้นเอวพลิ้ว

คุณเอ๋เริ่มเข้าสู่วงการเต้นละตินเมื่อลูกชายต้องไกลจากอ้อมอกไปเรียนที่ต่างประเทศ เพื่อทดแทนเวลาทั้งหมดที่อุทิศให้กับลูกชาย จุดนี้เองที่เธอกลายเป็นบทพิสูจน์ว่าคนสำเร็จคือคนขยัน ไม่ใช่คนมีพรสวรรค์ที่ขี้เกียจ เมื่อภายในเวลาแค่ 2 ปีเธอคว้ารางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1 จากการแข่งขันเต้นละตินชิงแชมป์ประเทศไทยมาครองได้

“ทุกคนชื่นชมเราเรื่องเต้นมากนะคะ จากคนที่ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นนักกีฬา เป็นนักเต้นระดับชาติ ยังบอกคุณพี่ว่าเป็นสิ่งที่หนูได้รับการยอมรับมากที่สุดในชีวิต แต่พอได้รางวัลแล้วคุณพี่จบแค่วันนั้น เราก็ใจแป้วว่าคุณพี่ไม่ปลื้มหรือ”

“วันที่เราได้รองชนะเลิศอันดับหนึ่งตรงกับวันที่ลูกกลับมาเมืองไทย เราต้องซ้อม ไม่ได้พาลูกไปไหนเลย คุณพี่เขียนโน้ตลิสต์กิจกรรมต่างๆ ว่าลูกอยากทำอะไร ดูหนัง ช็อปปิ้ง แล้วลงท้ายว่า ‘call daddy’ คำนี้ทำให้เราตื่นว่านี่มันหน้าที่เราไม่ใช่หรือ พอถึงวันแข่งจัสติน บอกว่าเขาอยากมาเชียร์มีมี่ พอถามว่ามีมี่เก่งไหมครับ เขาก็ยิ้ม เขาเป็นคนไม่พูดอะไรมาก แค่นั้นเราดีใจแล้วค่ะ มันเป็น success story ที่เราทำมา

“ในหัวเราตอนนั้นนึกไปถึงว่าจะไปแข่งเต้นที่ฮ่องกง ที่สิงคโปร์แล้วนะคะ จะล็อกวันแข่งแล้ว แต่คุณพี่เบรกว่ายูได้เหรียญ ได้รางวัล แต่ยูพลาดอะไรไปเยอะนะกับเรื่องครอบครัว เราก็มานั่งคิดว่าเราต้องการอะไรกันแน่ เราต้องการให้คนชื่นชมแต่ไม่มีเวลาให้ครอบครัว ต้องยกหน้าที่ภรรยาให้สามีทำ ซึ่งเขาเป็นทุกอย่างให้เราได้จริงๆ ค่ะ เราเต้นไปเลย ไม่ต้องกังวลหลังบ้าน ต่อให้เขาไม่เคยชมเราเรื่องเต้น แต่ถ้ามองอีกมุมว่าเขาไม่ห้ามก็ดีเท่าไรแล้ว เรายังคิดไปเองว่าไม่ห้ามแปลว่าเขาซัพพอร์ต (หัวเราะ) เขาอดทนมากว่านี่คือความสุขภรรยา แต่ลองนึกถึงใจเขาหรือลองคิดว่าถ้าเขาไปเต้นบอลรูมกับผู้หญิง เราจะรับได้ไหม ถ้าเขาจะเต้นระดับประเทศเราจะให้ไปไหม ฉะนั้นอะไรที่คุณพี่ขอ เราจะทำ เราต้องไม่ให้เขารู้สึกแย่กับสิ่งที่เราเลือก”

ติดตามเรื่องราวฉบับเต็มทั้งเรื่องบ้าน ความรัก ครอบครัว การเต้น และการดูแลตัวเองของคุณเอ๋ ได้ในนิตยสาร HELLO! ปีที่ 15 ฉบับที่ 05  ประจำวันพฤหัสบดีที่ 4 มิถุนายน 2563 ค่ะ

ติดตามได้ในนิตยสาร HELLO! ปีที่ 15 ฉบับที่ 05  ประจำวันพฤหัสบดีที่ 4 มิถุนายน 2563

หรือดาว์นโหลดฉบับดิจิตอลได้ที่  www.ookbee.com , www.shop.burdathailand.com