“ปูน-ณิชา รอดบุญ”จากนักระบำปลายเท้าตัวน้อย ก้าวตามฝันสู่ ”นักบัลเลต์ระดับโลก”

ทุกคนต่างมีความฝัน แต่การจะก้าวไปสู่จุดหมายนั้นสิ่งที่ต้องมีเหมือนๆ กันก็คือความพยายาม เช่นเดียวกับ ‘คุณปูน-ณิชา รอดบุญ’ ผู้หลงใหลในระบำปลายเท้ามาตั้งแต่เด็ก เธอไล่ตามความฝันจนผ่านการคัดเลือกเข้าเรียนใน English National Ballet School ที่กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ปัจจุบันสาวเก่งวัย 25 ปีคนนี้เป็นนักเต้นบัลเลต์มืออาชีพอยู่ที่โรงละครชื่อดังอย่าง Bavarian State Ballet ที่เมืองมิวนิก ประเทศเยอรมนี และแน่นอนว่าเธอยังมีจุดหมายที่ต้องก้าวไปให้ถึงในเส้นทางของนักบัลเลต์ซึ่งเป็นศิลปะการเต้นรำที่ทรงคุณค่าอีกแขนงหนึ่งของโลกเพราะการยืนหลังงอ ประกอบกับเป็นเด็กไม่ค่อยพูดจา แต่ชอบลุกขึ้นเต้นไม่ว่าจะได้ยินเพลงอะไรก็ตาม ดังนั้นเมื่อโรงเรียนให้เลือกทำกิจกรรมบัลเลต์จึงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ปูนเริ่มเรียนตั้งแต่ 5 ขวบ กับ ‘ครูอารีย์ สหเวชชภัณฑ์’ ซึ่งไปสอนที่โรงเรียนอาทิตย์ละครั้งและไปเรียนเพิ่มเติมทั้งวันธรรมดาและเสาร์อาทิตย์ด้วยเสน่ห์ของระบำปลายเท้าค่อยๆ ดึงดูดให้เธอก้าวไปตามเส้นทางสายนี้ทีละนิด โดยตอนเด็กๆ สาวปูนมีโอกาสได้ดูบัลเลต์คลาสสิกที่มาแสดง ณ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย แล้วที่โรงเรียนราชินีบนจะมีการแสดงบัลเลต์ปีละ 2 ครั้งซึ่งเธอเองก็ได้ไปเต้นด้วย จากจุดนี้คงค่อยๆ ซึมซับมาเรื่อยๆ อีกอย่างเธอคิดว่าบัลเลต์ช่วยส่งเสริมความจำของเธอเองด้วย เพราะจะต้องจำท่า จำจังหวะ จำว่าแถวอยู่ตรงไหน ต้องไปยืนตรงไหน มันไม่ใช่ง่ายๆ เลยซึ่งผลการเรียนไม่ต่ำกว่า 3.5 ของคุณปูนน่าจะเป็นเครื่องยืนยันได้ดี คุณปูนสนุกกับการเรียนบัลเลต์มาอย่างต่อเนื่อง จนเธออายุ 16 ปี จึงได้ไปเรียนซัมเมอร์ที่ฮ่องกงหนึ่งเดือน ที่ Jean M. WongSchool of Ballet ได้เรียนบัลเลต์ทุกวัน และนั่นคือ การจุดประกายความฝันให้กับเธอๆ เลยคิดเลยว่าอยากทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ครูอารีย์เลยหาโรงเรียนที่อังกฤษให้ไปออดิชั่นดู ตอนแรกปูนต้องถ่ายวีดีโอ จากเมืองไทยส่งไปให้เขาดู ซึ่งคุณปูนเล่าประสบการณ์การคัดตัวให้ฟังว่า “วันนั้นมีผู้หญิง3-4คนที่เข้ารอบอายุน่าจะสัก 16 – 18 ปี เต้นเสร็จก็กลับเมืองไทย จากนั้นเขาก็ส่งจดหมายมาบอกว่ารับคุณเข้าโรงเรียนแล้วนะซึ่งเขาจะดูแต่การเต้นเพียงอย่างเดียวเลย” ความมุ่งมั่นที่จะก้าวไปเป็นนักบัลเลต์เต็มตัวไม่ใช่เรื่องง่ายถ้าไม่ได้กำลังสำคัญช่วยสนับสนุน ซึ่งก็คือครอบครัวของเธอนั่นเองอย่าง คุณพ่อวัฒนา รอดบุญ และ คุณแม่วราวัลย์ รอดบุญ ซึ่งถ้าไม่ได้คุณพ่อกับคุณแม่สนับสนุน ปูนคงไม่มาถึงขั้นนี้ อย่างน้องสาวปูน (ทราย -นภัส รอดบุญ) ตอนนี้ก็เรียนเต้นอยู่ที่นิวยอร์ก แต่ว่าของน้องจะเป็นโมเดิร์นแดนซ์ ชื่อ Alvin Ailey AmericanDance Theater เป็นโรงเรียนที่ดังเหมือนกัน

_{ระหว่างการแสดงบัลเล่ห์เรื่องหนึ่งที่คุณปูนได้ถ่ายเก็บเอาไว้}

พออายุ 17 ปี คุณปูนได้เข้าเรียนที่ English National Ballet School ซึ่งเป็นโรงเรียนของคณะบัลเลต์ชื่อดังที่ประเทศอังกฤษซึ่งเธอเล่าว่าเรียนหนักมากแบบตอนชาวงเช้าจะสอนบัลเลต์เทรนนิงพอเสร็จคลาสต่อไปก็จะเป็นการสอนแสดงเดี่ยวซึ่งจะสอนเกี่ยวกับคาแร็กเตอร์แดนซ์ เป็นแบบใส่ส้นสูงเต้น นอกจากบัลเลต์ก็มีสอนดนตรี ร้องเพลง และDance History อีกด้วยพอปี 3 ก่อนจบ เขาให้เราเลือกทำการแสดง 2 อัน จะเอามาจากบัลเลต์เรื่องไหนก็ได้ ด้านตัวสาวปูนเลือกทำเป็นคลาสสิกกับโมเดิร์น มีทำรายงานเป็นเล่มเหมือนธีสิสแล้วมาแสดงให้เขาดู ปูนเลือกโซโล่จากเรื่องอะพอลโล และโมเดิร์นโซโล่จาก 27’52” ”เพราะต้องเรียนหนัก ซ้อมเยอะ และเจอแรงกดดันสูงทำให้สาวแกร่งอย่างคุณปูนต้องเสียน้ำตาอยู่หลายครั้ง “มีครั้งหนึ่งครูบอกว่าปูนยังเต้นไม่ดีพอ ถ้าทำได้มากกว่านี้ครูจะเก็บไว้ ปูนก็พยายามเต็มที่แต่อีกวันครูกลับตัดชื่อเราออกแล้วให้คนอื่นมาแทนซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้เธอเสียใจมากแต่เธอเรียนรู้ที่จักรับมือกับความผิดหวังแล้วเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันเพื่อพัฒนาตัวเองให้ดีมากยิ่งขึ้น” ช่วงใกล้เรียนจบ คุณปูนเริ่มไปออดิชันตามที่ต่างๆเพื่อหาประสบการณ์ให้กับตัวเอง ด้วยการไปทำคลาสเรียนแล้วก็เต้นให้เขาดู แต่ละคณะที่ไปออดิชันจะมีประมาณ 50 – 80 คน เขาจะมีเป็นแรงก์ เป็น Principal,Soloist, Demi Solo ที่ต้องเต้นโซโล่ แล้วเต้นกรุ๊ปด้วยแล้วก็ corps de ballet เป็นกรุ๊ปแดนเซอร์น่ะค่ะ แต่ตัวเด่นคือ Principal เป็นพระเอกนางเอก ส่วน Soloist ก็เหมือนเป็นพระรอง”แล้วความพยายามของคุณปูนก็เป็นผลในการไปออดิชันครั้งที่ 3 เมื่อคณะละครชื่อดังอย่าง Bavarian State Ballet ที่เมืองมิวนิก ประเทศเยอรมนีเห็นแววในตัวเธอด้วยการตอบรับอยากร่วมงานกับเธอ การเป็นนักบัลเลต์อาชีพที่นี่ ถ้าเทียบกับเมืองไทยถือว่ารายได้ดีมาก และสาวปูนยังบอกอีกว่าการเป็นคนเอเชียไม่ได้เป็นข้อได้เปรียบหรือเสียเปรียบมากนัก เพราะการคัดเลือกนักแสดงขึ้นอยู่กับความชอบของผู้กำกับเป็นหลักบางคณะก็มีตัวเด่นเป็นคนเอเชีย หรือบางคณะอาจไม่มีเอเชียเลย แต่ที่สำคัญคือ คุณต้องทุ่มเทกับสิ่งนี้อย่างเต็มที่ และมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยุ่

_{ระหว่างการแสดงบัลเล่ห์เรื่องหนึ่งที่คุณปูนได้ถ่ายภาพเก็บเอาไว้}

ความฝันที่ไม่หยุดนิ่งคุณปูนได้ต่อสัญญากับคณะนี้เข้าปีที่ 6 แล้ว แต่เธอมีเป้าหมายว่าอยากจะย้ายไปหาประสบการณ์ใหม่ๆจากคณะอื่นดูบ้างนิวยอร์กก็น่าไปลองดูแต่ตอนนี้แพลนไว้ว่าจะไปออดิชันที่ เทลอาวีฟ อิสราเอลค่ะเป็นโมเดิร์นคอมพานีแล้วเขาไปทัวร์ทั่วโลก ตอนแรกปูนไม่คิดว่าจะมีคณะเต้นแบบนี้แต่ตอนซัมเมอร์ปูนไปเรียนเต้นจากที่นู่นมา ซึ่งเราไม่เคยได้เต้นแบบนี้มาก่อนเลย “จะว่าไปปูนมีไอดอลหลายแนวค่ะ คนแรกคือ มาเรียเนลลาร์ เป็นนางเอกของ The Royal Ballet ของลอนดอนแต่ช่วงหลังปูนเริ่มเฉยๆ กับคลาสสิเคิล เหมือนได้เต้นอย่างที่ต้องการแล้ว เลยอยากลองเปลี่ยนแนวเป็นโมเดิร์นบ้าง ด้านงานอดิเรกที่คุณปูนชอบมากคือ “การถ่ายรูปเก็บภาพเบื้องหลังการแสดงบัลเลต์” แล้วลงเพจในเฟสบุ๊กซึ่งผลงานคงไปเตะตาทีมงานจนคณะที่คุณปูนทำงานอยู่ว่าจ้างให้เธอเก็บภาพเพื่อนำมาทำเป็นสูจิบัตรในอนาคตคุณปูนบอกว่าอยากจัดเอ็กซิบิชั่นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ขอรวบรวมผลงานไปพลางๆ ก่อนคุณปูนฝากข้อคิดทิ้งท้ายสำหรับคนที่ยังค้นหาตัวเองอยู่ว่า “เราต้องลองทำหลายๆ อย่างถ้าตั้งใจจริงๆ กับสิ่งที่ทำรับรองว่ามันเป็นไปได้ค่ะโดยประสบการณ์ที่เธอพอมีน่าจะนำไปต่อยอด และสอนคนอื่นที่รักในการเต้นได้อีกด้วย”